Απάντηση : Όπως έχει ήδη αναφερθεί, ένα πρωτόκολλο επικοινωνίας, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα σύνολο κανόνων οι οποίοι καθορίζουν τον τρόπο διασύνδεσης των συστημάτων που επικοινωνούν, καθώς και τον τρόπο πρόσβασης των κόμβων στο μέσο μετάδοσης. Από τον ορισμό αυτό είναι προφανές, πως η διασύνδεση δύο υπολογιστικών συστημάτων είναι δυνατή, μόνο όταν οι κανόνες επικοινωνίας τους ταυτίζονται με τις προδιαγραφές υλοποίησης του πρωτοκόλλου που χρησιμοποιείται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιων πρωτοκόλλων είναι το πρωτόκολλο του υποεπιπέδου ελέγχου λογικής σύνδεσης (Logical Link Control sublayer,LLC) που είναι υπεύθυνο για την αξιόπιστη μετάδοση των πακέτων δεδομένων επάνω από το φυσικό επίπεδο του μοντέλου του OSI, καθώς και το πρωτόκολλο του υποεπιπέδου πρόσβασης στο μέσο (Medium Access Control sublayer, MAC), που καθορίζει τη διαδικασία πρόσβασης στο μέσο επικοινωνίας, και διαχειρίζεται τη διευθυνσιοδότηση των πακέτων δεδομένων που πρόκειται να σταλούν δια μέσου του φυσικού επιπέδου. Η διαδικασία ελέγχου πρόσβασης στο μέσο μετάδοσης, βρίσκει εφαρμογή στα δίκτυα εκπομπής ή ανοικτής ακρόασης, στα οποία, το σήμα που εκπέμπεται από κάποιο σταθμό, λαμβάνεται από όλους τους σταθμούς του δικτύου, οι οποίοι ανάλογα με τις περιστάσεις, το αποδέχονται, ή το απορρίπτουν. Στις τοπολογίες αυτού του είδους, καθοριστικός είναι ο ρόλος του υποεπιπέδου MAC, το οποίο καθορίζει ποιος από τους σταθμούς του δικτύου, μεταδίδει κάθε φορά, στο κανάλι πολλαπλής πρόσβασης. Στις πιο συνηθισμένες περιπτώσεις τοπικών δικτύων, η κατανομή της χωρητικότητας του καναλιού στους σταθμούς που συνδέονται σε αυτό, είναι δυναμική και όχι στατική, διότι οι απαιτήσεις των κόμβων σε χωρητικότητα δεν είναι γνωστές αλλά απροσδιόριστες. Τέλος, όσον αφορά τη μορφή του ελέγχου πρόσβασης στο μέσο, αυτή μπορεί να είναι τόσο κεντρική (όταν ο έλεγχος πραγματοποιείται από ένα βασικό κόμβο του δικτύου), όσο και κατανεμημένη (όταν όλοι οι σταθμοί του δικτύου εκτελούν επιλεκτικά τις λειτουργίες του πρωτοκόλλου ελέγχου πρόσβασης στο μέσο).

Ερωτήσεις